Opis:

Opracowanie obejmowało: redakcję, korekty, indeksy, skład i łamanie.

W modelu uniwersytetu stworzonym przez Wilhelma Humboldta wykładowca był uczonym, który przedstawiał studentom wyniki własnych przemyśleń i eksperymentów. Współcześnie, gdy większość dydaktyków przekazuje słuchaczom wiedzę nabytą, niezwykle ważna stała się technika jej przekazu.

Pracownicy naukowo-dydaktyczni znajdą w tej książce odpowiedzi na wiele nurtujących ich pytań – od pozornie banalnych (Jak sobie radzić ze ściąganiem na egzaminach? Jak zręcznie wpleść dowcip w treść wykładu?) do zasadniczych:

• Jak mówić, by studenci słuchali?
• Jak przygotować dobry wykład, ciekawe ćwiczenia, porywającą prezentację?
• Jak oceniać pracę studentów?
• Jak się odnosić do studentów niepełnosprawnych?
• Jak podchodzić do studentów z innych kręgów kulturowych?

Autorzy nie są dydaktycznymi nowicjuszami – każdy ma już za sobą lata akademickiej praktyki – jednak nie zdążyli się jeszcze zestarzeć, jeszcze nie popadli w rutynę. Poza tym pracują na uczelni, na której projakościowa orientacja doprowadziła do ukształtowania się atmosfery rywalizacji. Bez niej być może nie zaczęliby się zastanawiać nad jakością swego warsztatu dydaktycznego i nie pokusiliby się o napisanie książki, która, jak mi się wydaje, jest pierwszą taką publikacją na rynku księgarskim.