Wśród faktów czyniących „Bojówki dywersyjne…” książką niezwykłą jednym z najważniejszych jest to, że jej Autorem jest adwokat, wykonujący swój zawód w znanych kancelariach w Krakowie i w Warszawie. W ciągu kilku lat wykonał on gigantyczną pracę docierając do wielu źródeł w dostępnych archiwach IPN-owskich i nie tylko, korzystając z przekazów rodzinnych i konsultując odnalezione fakty z naukowcami – historykami z Uniwersytetu Rzeszowskiego. Ci ostatni, widząc ogrom i rzetelność pracy Józefa Forystka, zaproponowali mu otwarcie przewodu doktorskiego z historii na tymże uniwersytecie.

Autor podjął wyzwanie i w minionym roku obronił pracę doktorską opartą na tej publikacji, jest więc teraz jednym z nielicznych – jeśli nie jedynym – mecenasem z tytułem doktora historii!

Poza tą inspirującą historią Autora, książka przyciąga swoją zawartością, rzadko bowiem która pozycja tak dokładnie i szczegółowo odtwarza przebieg zdarzeń na wycinku polskiej ziemi, zajmując się losami poszczególnych żołnierzy – bojowników – członków formacji wojskowych, którzy borykali się przez lata z najeźdźcą niemieckim, a potem próbowali wyrwać polską tożsamość z rąk sowieckich.

O tym, jak trudne to były czasy świadczą m.in. biogramy konfidentów, a także historie zwykłych ludzi: Autor przywołuje m.in. 110 zdarzeń z lat 1945–1947, takich jak te:

„90) W nocy z 1 na 2 maja 1946 r. nastąpiło publiczne wychłostanie m.in. Stanisława Drąga, Józefa Pastuły, Marcina Rumaka, Emilii Rycuk oraz Franciszka, Jana i Kazimierza Zająców, według ustaleń Marcina Maruszaka – członków PPR w Stykowie. Znaleziono przy nich legitymacje partyjne.
91) W nocy z 4 na 5 maja 1946 r. dokonano najścia na dom Józefa Opieli, którego
pobito, a mienie jego zarekwirowano. Akcję przeprowadziły oddziały Franciszka Rejmana
(„Bicza”) i Józefa Białaka („Dęba”).”

Zobacz więcej: